همه موجودات عالم امكان، آیات و نشانه هاى حضرت حق اند. هر كدام به قدر وسعت وجودى خود اسما و صفات خداى سبحان را نشان مى دهند. در آیینه وجودى هر موجودى مى توان جلال و جمال حضرت پروردگار را مشاهده كرد: هر كه را حسنى بود آیینه دار روى او است.
بعضى موجودات آیت و نشانه بودنشان بسیار محدود و ضعیف و بعضى دیگر بسیار گسترده و وسیع است. حضرات معصومان(ع) چون واسطه فیض و رابطه عام غیب و شهودند، آیینه تمام نماى اسما و صفات حضرت حق اند. در زیارت جامعه كبیره مى خوانى: «من والا كم فقد و الى الله و من عاداكم فقد عادى الله؛ هر كه شما را دوست دارد، خدا را دوست داشته و هر كه با شما دشمنى ورزد، با خدا دشمنى كرده است.»
همان گونه كه در آیینه مى توان صورت اشیا را مشاهده كرد، در آیینه وجود معصوم(ع) مى توان جلوه اسما و صفات خداوند متعال را نگریست. البته منظور از مشاهده حضرت حق رؤیت حسى و بصرى نیست؛ زیرا پروردگار نه جسمانى است و نه محسوس. غرض این است كه انسان كامل (معصوم) جلوه و مظهر جلال و جمال پروردگار است؛ آن هم به كامل ترین وجه. از این رو، در هیچ آیینه اى بهتر از آیینه انسان كامل نمى توان حق را مشاهده كرد.
بر این اساس امام على(ع) فرمود: «براى خداوند هیچ آیت و نشانه اى بزرگ تر از من نیست».ر. ك: نورالثقلین، ج 5، ص 491. و چون حضرات معصومان(ع) نور واحدند - و به تعبیر بلند زیارت جامعه كبیره «انّ ارواحكم و نوركم و طینتكم واحدة؛ به درستى كه ارواح شما و نور و طینت شما یكى است.» - این حكم حضرت امیرالمؤمنین(ع) درباره بقیه حضرات معصومان(ع) نیز جارى است. از این رو، وجود تابناك و مقدس حضرت ولى عصر(ع) عظیم ترین آیت و نشانه پروردگار است.
شخصى براى دیدار با امام باقر(ع) به خانه وى مراجعه كرد و پیش از اجازه ورود، به كار ناروا دست یازید. حضرت امام باقر(ع) از درون اتاق بر او بانگ زد و با سرزنش اجازه ورودش داد. مرد در محضر امام عرضه داشت: به خدا سوگند، نظر گناه آلود نداشتم؛ تنها مى خواستم بر یقین خود درباره علم و آگاهى شما بیفزایم. امام باقر(ع) پس از تصدیق سخن او فرمود: آیا مى پندارید دیوارها، چنان كه مانع دید شما است، از مشاهده ما نیز جلوگیرى مى كند؟! اگر چنین باشد، تفاوتى میان ما و شما نخواهد بود. آنگاه امام آن شخص را از تكرار چنان عملى برحذر داشت. ر. ك: بحارالانوار، ج 46، ص 249، ح 40.
امام على(ع) فرمود: دین و امام دو برادر و همتاى یكدیگرند كه هیچ یك بدون دیگرى سامان نمى یابد. اسلام پایه و اساس نظام حكومتى و امام پاسدار آن است. پس اگر اسلام نباشد، هرگونه بنیادى از اساس ویران است و اگر اسلام باشد و نگاهبان و پاسدار نداشته باشد، ضایع و نابود مى شود. از این رو، وقتى واپسین حجت خدا و پاسدار دین، رحلت مى كند، اثرى از اسلام باقى نمى ماند و آنگاه كه از اسلام اثرى نماند، بساط دنیا به كلى برچیده مى شود. ر. ك: منتخب الاثر فى الامام الثانى عشر،آیت اللَّه صافى گلپایگانى ، ص 273.
امام، محورى است كه حق در همه زمینه ها بر مدار او مى گردد و آن حق محورى كه درباره امام على(ع) آمده است، وصف مشترك همه انبیا، اولیا و اهل بیت رسول خدا(ص) است. ر. ك: صورت و سیرت انسان در قرآن، آیت الله جوادى آملى، ص 368.
در مورد امام على(ع) وارد شده است: «علىّ عمود الدّین؛ على ستون دین است». ر. ك: كافى، ج 1، ص 294. اگر دین باقى است، به دلیل این است كه ستون و عمود آن زنده است و هیچ گونه غفلت و سهو و فراموشى بر آن وجود مبارك عارض نمى گردد؛ چرا كه اضطراب و تزلزل در عمود دین مساوى است با درهم ریخته شدن شیرازه دین. در زیارت روز جمعه خطاب به امام زمان(ع) مى خوانیم: «السلام علیك یا عین الحیوة؛ سلام بر تو اى چشمه حیات و زندگى». آیا ممكن است چشمه حیات همه موجودات عالم امكان به خاطر غفلت و فراموشى دچار خشكى گردد؟ و باز در زیارت روز جمعه مى خوانیم: «السلام علیك یا عین الله فى خلقه؛ سلام بر تو اى دیده الاهى در میان خلق». آیا ممكن است دیده حضرت حق را خواب فرا گیرد؟!
در نهایت مى گوییم: حقیقت ائمه همان ارواح مطهر آنان است كه حقیقت هر انسانى به روح او است. پس كمالات مطرح شده نیز به ارواح آن حضرات تعلق دارد. جسم مادى آن بزرگان به خواب مى رود؛ ولى روح ارجمندشان بیدار است و به اشیاى مختلف علم الاهى دارد.
شعر ولادت امام علی (ع)
آيا امام زمان داراى زن و فرزند مى باشند؟ ايشان چگونه وفات مى يابند؟ 