زندگینامه حضرت علی (ع) قسمت دوم

اما زین العابدین (ع) فرمود: پیامبر اكرم (ص) خطاب به امام على بن ابى‏طالب (ع) فرمود: اى على! پس از من تو مظلوم هستى. پس واى به حال كسى كه به تو ستم و تعدى نماید و خوشا به حال كسى كه از تو پیروى كرده و علیه تو اختیار نكند.

اى على! تو پس از من مبارزه خواهى نمود. پس واى به حال كسى كه باتو نبرد كند و خوشا به حال كسى كه در ركاب تو بجنگد.

اى على! تو همانى كه به كلام من سخن مى‏گویى و با زبان من تكلّم مى‏كنى. پس واى به حال كسى كه كلام تو را رد كند و خوشا به حال كسى كه سخن تو را بپذیرد.

اى على! تو پس از من سرور این امتى و پیشواى آنان و جانشین من در بین آنان هستى. كسى كه از تو جدا شود، روز قیامت از من جدا خواهد شد. كسى كه با تو باشد، روز قیامت با من خواهد بود.

اى على! تو نخستین ایمان آورنده به من و تصدیق كننده‏ام هستى. و تو اولین كسى هستى كه در كارم به من كمك كردى و همراه من با دشمنم جنگیدى. و تو نخستین نمازگزار با من بودى در حالى كه مردم در آن هنگام در غفلت نادانى بودند.

اى على! تو اولین كسى هستى كه با من از زمین برانگیخته مى‏شوى و نخستین كسى كه با من از صراط مى‏گذرى. و خداى من، عزّوجلّ، به عزّتش سوگند یاد كرده است كه از صراط نمى‏گذرد مگر كسى كه برات ولایت تو و امامان از فرزندانت را داشته باشد. و تو نخستین فردى هستى كه بر حوض من (كوثر) وارد مى‏شوى كه دوستانت را از آن سیراب و دشمنانت را از آن باز مى‏دارى.

و هنگامى كه در مقام محمود جاى گرفتم، تو همنشین من هستى كه از دوستان ما شفاعت كنى و تو از آنان شفاعت مى‏كنى. و تو نخستین كسى هستى كه در بهشت داخل مى‏شوى و پرچم من، كه لواى حمد است، بر دست تو است. و این پرچم، هفتاد شقّه است كه هر شقّه آن وسیع‏تر از خورشید و ماه است. و تو صاحب درخت طوبى در بهشت هستى كه ریشه‏اش در خانه تو و شاخه هایش در خانه‏هاى شیعیان و دوستداران تو است.

روابط امام على (ع) با خلفا

پس از رحلت جانسوز پیامبر اسلام (ص) در حالى كه حضرت (ع) با تعدادى از خواص به تجهیز جنازه آن حضرت مشغول بودند، گروهى از انصار و مهاجران، در سقیفه بنى ساعده تجمع كرده و درباره زمامدار پس از پیامبر (ص) به گفتگو پرداختند. گروه مهاجر با تمسك به مسئله سبقت در اسلام و نزدیكى به پیامبر (ص)، خلافت را از آن خود دانسته و ابوبكر بن ابى قحافه را به عنوان خلیفه رسول اللّه(ص) انتخاب كردند.

مهاجران و انصار، كه فرمان خدا و رسولش (ص) درباره ولایت و حكومت امام على (ع) (در غدیر خم) را نادیده گرفته بودند، در تحكیم پایه‏هاى حكومت خلیفه اوّل كوشیدند و همگان را به بیعت با وى ترغیب نمودند و مخالفان سقیفه بنى ساعده را با تهدید وادار به انقیاد و تسلیم كردند. در این میان، حضرت على (ع) و بزرگان بنى‏هاشم و برخى از صحابه پیامبر (ص) كه یقین به رهبرى و ولایت امام على (ع) داشتند، از بیعت با ابوبكر امتناع كرده و با تحصن در خانه فاطمه زهرا (س) مخالفت خود را با خلافت ابوبكر اعلام نمودند؛ اما رفتار حكومت با آنان خشونت‏آمیز بود، به طورى كه براى بیرون بردن حضرت على (ع) و طرفداران ولایت ایشان، درِ خانه فاطمه (س) را آتش زدند و به خانه‏اى كه پیامبر (ص) بدون اجازه وارد آن نمى‏شد، هجوم آورده و با بى‏حرمتىِ تمام، حضرت على (ع) و یارانش را به مسجد برده و مجبور به بیعت ساختند. در این هجوم وحشیانه، حضرت فاطمه، دختر رسول خدا(ص) آسیب فراوانى دید و بر اثر آن، حملش سقط گردید.

حضرت على (ع) پس از تثبیت حكومت ابوبكر، چاره‏اى جز سكوت و كناره‏گیرى از سیاست ندید. به همین دلیل، حدود 25 سال، در عین راهنمایى و یارى رسانى به مسلمانان و خلفاى سه‏گانه، خانه‏نشینى را اختیار و با كرامت نفس، از گرفتن حق مسلّم خویش چشم‏پوشى كرد. خلفاى سه‏گانه (ابوبكر، عمر و عثمان) كه امام على (ع) را آینه تمام نماى پیامبر (ص) دانسته و رقیب خویش مى‏پنداشتند، از گوشه‏گیرى و خانه‏نشینى آن حضرت استقبال كرده و او را با ترفندهاى گوناگون، از صحنه سیاست و حكومت خارج نمودند.

رویدادهاى مهم

1. تولد حضرت على(ع) در خانه خدا(كعبه)، در سیزده رجب سال سى‏ام عام‏الفیل.

2. درخواست حضرت محمد (ص) از عمویش، ابوطالب براى بردن فرزند كوچكش، على (ع) به خانه خویش، و تلاش آن حضرت و همسرش خدیجه كبرى براى تربیت و پرورش حضرت على (ع).

3. گرویدن همزمان خدیجه كبرى (س) و حضرت على (ع) به اسلام و پیامبر اكرم(ص)، در نخستین روزهاى بعثت.

4. همراهى حضرت على (ع) با پیامبر (ص) در غار حرا.

5. اقتداى خدیجه كبرى (س) و حضرت على (ع) به نماز پیامبر اسلام (ص) در مسجد الحرام.

6. محاصره خاندان عبدالمطلب در شعب ابى‏طالب، به مدت سه سال، به جرم پشتیبانى از حضرت محمد (ص).

7. درگذشت ابوطالب، پدر حضرت على (ع) در مكه معظمه، پس از رهایى از محاصره در شعب ابى‏طالب، و اندوه پیامبر (ص) در وفات او.

8. خوابیدن على (ع) در بستر پیامبر اسلام (ص)، در لیلة المبیت.

9. دیدار على(ع) با پیامبراكرم(ص) در غار ثور(پنهان‏گاه پیامبر(ص) در شب هجرت).

10. دستور پیامبر(ص) به على(ع) در بازگرداندن امانت‏هاى مردم كه نزد پیامبر(ص) بود، اداى دیون آن حضرت و آوردن خاندان پیامبر(ص) از مكه به مدینه (در ایّام هجرت).

11. ایجاد پیمان برادرى بین هر دو نفر از مسلمانان در سال اول هجرى و عقد اخوت میان پیامبر اسلام (ص) و على (ع) در مدینه.

12. ازدواج على (ع) با فاطمه زهرا (س)، دختر رسول خدا (ص)، در سال دوم هجرى در مدینه.

13. وقوع جنگ بدر میان مسلمانان و قریش، در سال دوم هجرى و رشادت‏هاى على (ع) و حمزه سیدالشهداء در این نبرد.

14. فداكارى‏هاى على (ع) در جنگ احد و محافظت از پیامبر اكرم (ص) در صحنه‏هاى خطیر این جنگ در شوال سال سوم هجرى.

15. وفات فاطمه بنت اسد، مادر على (ع) در مدینه، در سال چهارم هجرى.

16. وقوع جنگ بنى مصطلق میان مسلمانان و مشركان طایفه بنى مصطلق و دلاورى‏هاى على (ع) براى پیروزى پیامبر (ص) در این نبرد، در شعبان سال پنجم هجرى.

17. محاصره مدینه توسط مشركان قریش و طایفه‏هاى هم پیمان آنها و وقوع جنگ خندق (احزاب)، در شوال سال پنجم هجرى، و كشته شدن عمرو بن عبدود به دست على (ع) در این نبرد.

18. وقوع جنگ‏خیبر میان مسلمانان و یهودیان، در سال هفتم هجرى، و كشته شدن مرحب و برادرش حارث و تعدادى از دلاوران یهود به دست على (ع) و كندن درِ دژ قموص (از دژهاى هفت‏گانه خیبر) توسط آن حضرت و پیروزى مسلمانان.

19. مأموریت على (ع) از سوى پیامبر اكرم (ص) براى نبرد با مشركان وادىِ‏یابس، در سال هشتم هجرى، و پیروزى تحسین برانگیز حضرت على (ع) در این نبرد (جنگ ذات السَلاسل).

20. اعطاى پرچم اسلام به على (ع) توسط پیامبر اكرم (ص)، در هنگام فتح مكه، در سال هشتم هجرى، و همراهى على (ع) با پیامبر اكرم (ص) در فرو ریختن بت‏ها و مجسمه‏ها از دیوار كعبه.

21. وقوع جنگ میان مسلمانان و دو قبیله هوازن و ثقیف در وادىِ حنین، پس از فتح مكه، در سال هشتم هجرى، و رشادت‏هاى على (ع) در این نبرد و كشته شدن چهل نفر از قهرمانان مشرك به دست آن حضرت.

22. وقوع جنگ تبوك میان مسلمانان و وابستگان حكومت روم، در سال نهم هجرى، و باقى ماندن على (ع) به دستور پیامبر اكرم (ص) در مدینه، در غیاب رسول خدا(ص).

23. نازل شدن سوره برائت، در سال نهم هجرى، و مأموریت على (ع) از سوى پیامبر اكرم (ص) براى ابلاغ این سوره به مردم مكه.

24. همراهىِ حضرت على (ع)، فاطمه زهرا (س)، امام حسن (ع) و امام حسین(ع) با پیامبر اكرم (ص)، در جریان مباهله نصاراى نجران، در سال دهم هجرى.

25. اعزام حضرت على(ع) به یمن از سوى پیامبر اكرم(ص) در سال دهم هجرى.

26. مسافرت پیامبر اكرم (ص) و خاندان او و مسلمانان به مكه معظمه، براى انجام فریضه حج، در سال دهم هجرى (معروف به حجّة الوداع)، و پیوستن على (ع) به آنان پس از مراجعت از یمن.

27. انتصاب على(ع) به ولایت و خلافت مسلمین به دست پیامبر(ص) در مكانى به نام «غدیرخم»، میان مكه و مدینه، در بازگشت از سفر حجّةالوداع، در سال دهم هجرى.

28. رحلت جانگداز پیامبر خدا(ص)، در 28 صفر سال یازدهم هجرى، و تغسیل، تكفین و تدفین بدن مطهر آن حضرت توسط حضرت على (ع) و طایفه بنى‏هاشم، در مدینه طیّبه.

29. نادیده گرفتن حق امام على(ع) از سوى مهاجران و انصار در گزینش خلیفه مسلمین، پس از رحلت پیامبر (ص).

30. امتناع امام على(ع)، فاطمه زهرا(س)، بنى هاشم و گروهى از صحابه سرشناس پیامبر اكرم(ص) با خلافت ابى بكر و اجتماع اعتراض‏آمیز آنان در خانه فاطمه(س).

31. هجوم مأموران خلیفه به دستور عمربن‏خطاب به خانه فاطمه (س) و سوزاندن درِ خانه و دستگیر نمودن معترضان و بردن آنان به مسجد براى بیعت اجبارى با ابوبكر.

32. مصدوم و مجروح شدن فاطمه زهرا (س)، همسر امام على (ع)، در هجوم مأموران خلیفه به خانه آن حضرت.

33. گرفتن باغ فدك از فاطمه زهرا (س) و على (ع) توسط زمامداران وقت و عدم اعتنا به اعتراض فاطمه زهرا (س).

34. اندوه شدید على (ع) در وفات مظلومانه فاطمه زهرا (س) پس از 45 روز بیمارى ممتد.

35. تلاش على(ع) در جمع‏آورىِ قرآن و تنظیم و تفسیر آن، در ایّام خانه‏نشینى آن حضرت.

36. یارى رسانى امام على (ع) به خلفاى وقت، در حل معضلات اجتماعى و مسائل شرعى.

37. حضور على (ع) در شوراى شش نفره‏اى كه عمر بن خطاب براى تعیین خلیفه پس از خود برگزید.

38. محرومیت على (ع) براى بار سوم از رسیدن به خلافت اسلامى و واگذارىِ آن به عثمان بن عفان توسط اعضاى شوراى شش نفره منتخب عمر بن خطاب.

39. اعتراض برخى از صحابه و مسلمانان شهرها به رفتارهاى نارواى عمّال عثمان بن عفان و پشتیبانى حضرت على (ع) از خواسته‏هاى به حق آنان.

40. تحریك مردم از سوى عایشه، مبنى بر عزل عثمان بن عفان از خلافت و كشتن وى.

41. اعتراض گروهى مسلمانان علیه عثمان و كشته شدن او در این ماجرا،در سال 35 هجرى.

42. انتخاب على(ع) به‏خلافت اسلامى با اصرار صحابه پیامبر(ص) و مسلمانان انقلابى، در تاریخ جمعه 25 ذى حجّه سال‏35هجرى، پس از كشته شدن عثمان‏بن عفان.

43. عزل حاكمان نالایق ولایات و جایگزینى حاكمان جدید توسط امام على (ع).

44. درخواست واگذارىِ حكومت عراق و یمن از امام على (ع) توسط طلحة بن عبیداللّه و زبیر بن عوام و امتناع آن حضرت از انتصاب آن دو به حكومت.

45. تمرّد معاویةبن ابى سفیان از فرمان امام على(ع) و باقى ماندن او بر حكومت شام.

46. ناخشنودى عایشه، (همسر پیامبر اكرم (ص))، از انتخاب امام على (ع) به خلافت اسلامى.

47. عدم تحمل برخى شخصیت‏هاى مقیم مدینه از اعلام سیاست حكومتىِ امام على (ع) در اجراى عدالت اجتماعى.

48. پیوستن طلحة بن عبیداللّه و زبیر بن عوام، (از صحابه مشهور پیامبر (ص) و پیش‏كسوتان بیعت با امام على (ع))، و هواداران عثمان مقتول و ناراضیان حكومت امام على (ع) به عایشه و تجمع فتنه‏انگیز آنان در مكه.

49. اعلان جنگ علیه امام على (ع) توسط عایشه، طلحه، زبیر و برخى از سرشناسان حجاز، و حركت آنان از مكه به سوى بصره.

50. اشغال بصره و عزل و شكنجه عثمان بن حنیف، عامل امام على (ع) در این شهر، توسط سپاهیان عایشه (اصحاب جمل).

51. پشتیبانى پنهانى ابو موسى اشعرى (فرماندار كوفه) از اصحاب جمل، و مخالفت با امام على (ع) در اعزام نیروى جنگى براى دفع آشوب اصحاب جمل.

52. اعلام بسیج عمومى براى پشتیبانى از خلافت اسلامى و دفع آشوب‏هاى اصحاب جمل و خونخواهان عثمان، توسط امام على (ع).

53. اعزام سپاهیان و هواداران امام على (ع) از شهرهاى مختلف اسلامى به حوالى بصره، براى مبارزه با اصحاب جمل.

54. فراخوانى زبیر به امر امام على(ع) و یادآورى سفارش‏هاى پیامبر (ص) به او، پیش از شعله‏ور شدن آتش جنگ جمل.

55. تأثر شدید زبیر از یادآورىِ خاطره‏ها و سفارش‏هاى پیامبر (ص) به او درباره على (ع)، و پشیمانى او از راه‏اندازى جنگ جمل، و كناره‏گیرى از سپاهیان.

56. كشته شدن زبیر در خارج از معركه جنگ، به دست عمر بن جرموز، و تأثّر امام على (ع) از مرگ ذلّت‏بار وى.

57. نامه‏ها و خطبه‏هاى مكرر امام على (ع) به منظور ایجاد صلح و آرامش بین دو سپاه، و تلاش آن حضرت براى از بین بردن عصبیت‏هاى جاهلى و قومى، و عدم وقوع جنگ و خونریزى.

58. پاسخ منفى به امام على (ع) و اصرار بر خونخواهىِ عثمان و اعلام جنگ تمام عیار توسط اصحاب جمل علیه سپاهیان امام على (ع).

59. وقوع نبرد خونین جمل در بصره، در تاریخ جمادى الثانى سال 36 هجرى، و پیروزى سپاهیان امام على (ع) در این نبرد با دلاورى‏هاى آن حضرت و امام حسن، امام حسین، محمد حنفیه، مالك اشتر، عمار یاسر و حدود 20 هزار مرد جنگى.

60. بخشودگى و آزادسازىِ اسیران اصحاب جمل پس از جنگ، و بازگرداندن عایشه به مدینه به فرمان امام على(ع).

61. انتقال مقر خلافت اسلامى از سوى امام على (ع) به كوفه، در سال 36 هجرى، پس از پایان جنگ جمل.

62. پیوستن برخى از اسیران آزاد شده اصحاب جمل و خونخواهان عثمان به معاویة بن ابى سفیان در شام.

63. تبادل نامه‏ها و پیام‏ها میان امام على (ع) و معاویة بن ابى سفیان درباره خونخواهى از قاتلان عثمان، حكومت شام، شكاف در امّت اسلامى و غیره.

64. نبرد مالك اشتر نخعى (عامل امام على (ع) در نصیبین) با ضحاك بن قیس و عبدالرحمن بن خالد، فرماندهان سپاه معاویه و آزاد سازى حرّان، رقّه و جزیره به دست مالك اشتر.

65. اعلان جنگ معاویه (فرماندار شام) علیه امیرالمؤمنین على (ع) و اعزام نیروهاى جنگى از شام به عراق، در سال 36 هجرى، پس از خاتمه جنگ جمل.

66. خروج امام على(ع) از كوفه، براى مبارزه با سپاهیان معاویه، در شوال سال 36 هجرى.

67. تصرف نهر فرات به دست سپاهیان معاویه در صفین، پیش از ورود سپاهیان امام على (ع).

68. نبرد مالك اشتر نخعى، فرمانده سپاه امام على (ع)، با سپاهیان معاویه براى بازپس‏گیرىِ نهر فرات و پیروزى او در این جنگ.

69. آغاز نبرد صفین میان سپاهیان امام على (ع) و سپاهیان معاویه، از ذى حجّه سال 36 هجرى تا صفر سال 38 هجرى، به مدت یك سال و چند ماه.

70. شهادت عمار بن یاسر، اویس قرنى و چند تن از صحابه معروف پیامبر (ص) در نبرد صفین، به دست سپاهیان معاویه.

71. تهاجم عمومىِ سپاهیان امام على (ع) به سپاهیان معاویه، در یكى از شب‏ها (معروف به لیلة الهریر) و تلفات سنگین شامیان در این نبرد شبانه.

72. نیرنگ معاویه در لحظات حساس جنگ صفین به پیشنهاد عمرو بن عاص در بالا بردن قرآن بر سر نیزه‏ها توسط پانصد نفر از سپاهیان شام، و درخواست پایان جنگ و دعوت سپاهیان عراق به حكمیت قرآن.

73. فریب خوردن برخى از سرداران سپاه كوفه (مانند اشعث بن قیس و خالد بن معمر) در برابر دسیسه‏هاى عمرو بن عاص، و ایجاد اختلاف در میان سپاهیان امام على (ع) براى خاتمه جنگ.

74. فرمان مالك اشتر به سپاهیان خویش براى استمرار جنگ و نابودىِ سپاهیان شام و اعتنا نكردن به نیرنگ‏هاى عمرو بن عاص.

75. تجمع اعتراض‏آمیز فریب خوردگان نیرنگ‏هاى عمرو بن عاص، در سراپرده امام على (ع)، و اصرار و فشار بر آن حضرت براى بازگشت مالك اشتر و اعلام پایان جنگ بین دو سپاه.

76. اعلام آتش‏بس میان سپاهیان امام على (ع) و سپاهیان معاویه، و تعیین ابوموسى اشعرى و عمرو بن عاص از سوى دو سپاه براى حَكَمیت، در صفر سال 38 هجرى.

77. حماقت ابو موسى اشعرى در برابر نیرنگ‏هاى عمرو بن عاص، در مذاكرات دو جانبه، در دومة الجندل (یكى از شهرهاى آباد آن زمان عراق).

78. اعلام نتیجه مذاكرات دو جانبه حَكَمین، و فریب خوردن ابو موسى اشعرى از عمرو بن عاص و خیانت به امیرالمؤمنین على (ع).

79. پناهنده شدن ابو موسى اشعرى به مكه به دلیل خیانتش به امیر المؤمنین على(ع) در جریان حكمیت.

80. پایان نبرد صفین، در شعبان سال 38 هجرى، با كشته شدن 45 هزار (و به روایتى نود هزار) نفر از سپاهیان معاویه و 25 هزار نفر از سپاهیان امام على (ع).

81. اعتراض گروهى از لشكریان امام على (ع) به جریان حكمیت، و امتناع آنان از ورود به كوفه.

82. تجمع دوازده هزار نفر از معترضان (كه بعدها به خوارج شهرت پیدا كردند) در حرورا (دهكده‏اى در دو میلى كوفه) و نخیله (پادگان نظامىِ كوفه)، و نسبت شرك دادن به ساحت مقدس امام على (ع) و پیروان او.

83. عدم سختگیرىِ امام على (ع) نسبت به گفتارها و رفتارهاى اعتراض‏آمیز خوارج در كوفه.

84. تلاش‏هاى امام على (ع) در ارسال پیام و سفیر نزد خوارج، براى هدایت و روشنگرىِ آنان.

85. مناظره حضورى امام على (ع) با سران و فریب خوردگان خوارج، براى هدایت آنان.

86. ایجاد فتنه و فساد و كشتار مؤمنان، توسط خوارج، در عراق.

87. آغاز نبرد میان سپاهیان وفادار به امام على (ع) و خوارج نهروان، در صفر سال 39 (و به گفته برخى از مورخان در سال 38) هجرى و پیروزىِ بزرگ امام على (ع) در این نبرد.

88. كشته شدن ده نفر از یاران امام على (ع) و زنده ماندن نه نفر از خوارج در نبرد نهروان.

89. سوء استفاده معاویه از اختلاف میان پیروان على (ع) و از جنگ نهروان، براى ایجاد ناامنى، كشتار و یغماگرى در شهرهاى اسلامىِ تحت حكومت امام على (ع).

90. اعزام ضحاك بن قیس توسط معاویه، به سرزمین عراق براى كشتار و ایجاد وحشت در میان مردم.

91. اعزام بُسر بن ارطاة از سوى معاویه به سرزمین حجاز و یمن، براى ایجاد ناامنى، وحشت، و كشتار بى‏رحمانه حدود سى هزار نفر از مسلمانان بى‏گناه، و تأثّر شدید امام على (ع) و اعزام دو هزار سپاهى به فرماندهى جاریة بن قدامه، براى مقابله با خونریزان شامى.

92. اعزام سفیان بن عوف، از سوى معاویه به شهرهاى هیت، انبار و مدائن، براى قتل و غارت و ایجاد ناامنى در میان مردم، و اظهار نگرانىِ امام على (ع) از سستى و بى‏تحركى لشكریان خویش.

93. ایجاد اغتشاش و عصیانگرى در میان برخى از قبایل مصر، و سختى كار بر محمد بن ابى بكر، عامل امام على (ع).

94. اعزام مالك اشتر نخعى از سوى امام على (ع) به مصر، براى فرو نشاندن اغتشاشات داخلى و تهاجمات خارجىِ معاویه و لشكریان شامى.

95. شهادت مالك اشتر در قلزم، پیش از رسیدن به سرزمین مصر، به دست عوامل معاویه، در سال 38 هجرى.

96. یورش سپاهیان معاویه به فرماندهىِ عمرو بن عاص به مصر و نبرد شدید میان آنان و هواداران امام على (ع) به فرماندهىِ محمد بن ابى بكر، و كشته شدن محمد در این نبرد و استیلاى شامیان بر مصر.

97. خطبه‏هاى آتشین امام على (ع) براى تحریك كوفیان جهت مقابله با دسیسه‏ها و فتنه‏هاى شامیان.

98. اعلام بسیج عمومى توسط امام على (ع) و تجمع حدود چهل هزار نفر در پادگان كوفه، براى اعزام به جبهه‏هاى جنگ علیه شامیان.

99. تجمع برخى از بازمانگان خوارج در مكه و پیمان سه تن از آنان (به نام‏هاى عبدالرحمن بن ملجم مرادى، برك بن عبدالله تمیمى و عمرو بن بكر تمیمى) براى ترور امام على (ع)، معاویه و عمرو بن عاص.

100. پیش‏گویى امام على(ع) از مرگ زودهنگام خویش، در ماه رمضان سال 40 هجرى.

101. زخمى شدن امام على (ع) در محراب مسجد كوفه، در نوزدهم رمضان سال 40 هجرى، با ضربه شمشیر زهرآلودى كه عبدالرحمن بن ملجم مرادى بر فرق آن حضرت فرود آورد.

102. بى‏نتیجه بودن تلاش‏هاى پزشكان براى معالجه زخم سر امام على (ع) و شهادت آن حضرت، در شب 21 رمضان سال 40 هجرى (در سن 63 سالگى).

103. به خاك سپردن شبانه بدن مطهر امام على (ع) در نیزارهاى بیرون شهر كوفه (كه هم اكنون معروف به نجف اشرف است) توسط فرزندان و خواص آن حضرت، و پنهان نگه داشتن مرقد آن حضرت از سایران.

104. انتخاب امام حسن مجتبى (ع)، فرزند امام على (ع) به خلافت اسلامى و بیعت مردم كوفه با ایشان، در رمضان سال 40 هجرى.